XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Iya sinistu diat oraingo ontan norbait banaukala.
¡Izan ere, bai zurikeri zalea gizona!.
Etortzen zaik edozein gizajo, sudurra kopetazpian dikanik ere ez zekikan
Eztiok nor ari danari ere begiratzen: i goratzen au ta kito.
Ez bedi ordea danik eta gizonik argiena ere ire okerrak azaltzen ausartu: zer zekik arek onelako gaietan.
Baña... tira... oraingo ontan ordea... ¿Eguerdian amabiak ditukala nola ukatu?.
Ementxe zeukat idazki bat... Ona... To, irakur ezak....
¿Garbi ziok, ez?.
Ez naukela edozein, alegia.
¿
¿
Ez nauk txantxetan ari ta.
¿Umeak al dituk ba bi
Gañera, or daukak ba garbi asko, eztituk oiek, itxu-itxuan, nun dabiltzan eztakitela etorri neregana.
Bai zera.
Ez batek eta bik, askok, askok esan ziotek Donostia'n iñoren
¿Zergatik? Aaaa! Ori etzioatet galdetu.
Zeredozergatik izango dek.
Eztik munduak, asto bat edo beste izan ezik, balio eztuan gizonik goratzen.
¿Gañera neronek galdetu bear al zioatet ori.
Utzi, utzi akiok, gero makiñabatek galdetuko dik eta,
Baña eztek au, asko izanagatik, guzia.
Kezkarik txikienak lausotzen ezpanitxioan ere, ostiralekoa izan dek neretzat egunik zoragarriena.
Artean begiak ondo iriki gabeak nizkian, aurreneko urrutizkin deia izan nianean:
Ta eskarrikasko esateko astirik ere eman gabe gelditu niñuan
Kalera irten orduko, beste lagun batek, aotik ortzera:
Ez nikan ezagutzen ta irripar antzeko batekin ordaindu nioken guzia.
Emaztearekin topo egin nian gero... plazako buelta eginda etxera zetorreken... ta noski plazako saltzalle guzien zoriondu bearra, alako ederki idatzitako irakurgaiagatik.
Lanera sartu nauk, eta bi edo iru dozena lagunei deitzeko
Mutillak, baña zer egin diat nik.
Ontan, bekozkoa illun, sudurra luze, eskuak gora ta aots lodiakin,
Ta ukatzerik ez: garbi garbi, beñere baño garbiago irakurtzen bai uan, azpian,
Ta, motell, ez luma ta ez paperik ikutu gabe, nola ez nekikala, Maeztu'ren artikuloa baño obea idazteko gai niñuala ikusirik, nerekiko egin nian:
Geroztik, arrua bat irabazi diat.
Luzear.